gzk.marckant.be
marc meysmans
gelovigen...
zonder kerk ?
Het verhaal van mensen
Inhoud
ga direct naar:
-
... Nog een nieuw verhaal? Druk op F5 of 'vernieuwen' in uw browser om updates te zien.
Geen vrede meer vinden in de kerk – zegen vinden thuis
Ik kwam in een gesprek met een dame die heel bezorgd was omdat ze niet meer naar de kerk gingen.
Haar man had afgehaakt omwille van zaken die hem tegenstaken in de kerk. Hij ging niet meer. Thuis vond hij houvast in een boekje. Hij trof er een vorm van geloof in aan die gericht is op de individuele relatie met God. Het sprak hem aan en hij nam het boekje nu af en toe ter hand.
Zijzelf had ondertussen ook afgehaakt van de kerk, omwille van problemen en spanningen die in de kerk heersten. Ze kon er geen vrede meer vinden. Ze had geprobeerd om de aanwezige strubbelingen naast zich neer te leggen maar het was te prominent aanwezig.
Het scenario had zich al eens eerder in een andere kerk afgespeeld. Nu vond ze de moed niet meer om opnieuw naar een nieuwe kerk op zoek te gaan. Het was wel genoeg geweest zo. Ze vond aansluiting bij de manier waarop haar man zijn heil vond in geschreven overdenkingen, en ze beluisterde nog geregeld preken die online te vinden zijn.
Haar dochter had al veel jaren geleden de kerk verlaten en leek wat op de dool te zijn geraakt. Of ze nog geloofde… daar leek het in ieder geval lange tijd niet op. Recent was ze wel weer in contact gekomen met iemand van een kerk. Na zoveel jaar mocht het wel weer wat dichterbij komen leek het.
De dame was aanvankelijk enorm bezorgd over hun heil. “We hebben de kerk verlaten. Christenen zeggen dat we eigenlijk bij een kerk moeten zijn, maar we kunnen het niet meer opbrengen om er nog naar toe te gaan.” Tegelijk vertelde ze dat ze “eigenlijk” nog wel intens contact met God kon ervaren. Ze merkte geregeld Zijn aanwezigheid als ze met de dagelijkse dingen bezig was, ontmoetingen waar ze zich soms stil en vrolijk over kon verwonderen.
Ik heb haar verteld dat ik er een mooi proces in zag. Ze hadden ondervonden dat ze op een bepaalde plaats (een lokale kerkgemeenschap) geen vrede meer vonden. Ze hebben eerst nog geprobeerd om er het beste van te maken, maar er was na verloop van tijd wel een grens bereikt. Een situatie die als ongezond of heilloos wordt ervaren mag beëindigd worden.
Je raakt dan inderdaad alle gebruikelijke ondersteuning kwijt en moet zelf op zoek, maar dat parcours had blijkbaar een heilzaam spoor gevonden. Ze waren niet afgesneden van input van buitenaf, en hun gebedsleven leek mij goed. Ze merkten Gods nabijheid in huis in kleine dingen. Ook hun gebed voor hun dochter leek de eerste tekenen van verhoring te krijgen.
“Wat gaat er eigenlijk fout?” vroeg ik. Ze kon het plaatje blijkbaar pakken en er viel emotioneel een last van haar schouders.
Eigenlijk had ze gewoon bevestiging nodig dat ze in deze specifieke omstandigheden geen slechte keuzes hadden gemaakt en dat ze ook niet uit Gods hand waren gevallen. De gedachte dat ze ‘verplicht’ waren om naar een lokale kerkgemeenschap te gaan had een lange tijd als een last op haar gewogen. Nu het mocht doordingen dat ze ook nu weldegelijk met God verbonden zijn, brak de zon plots weer door. Mooi om zien.
Hun weg heeft hen niet kwetsbaarder gemaakt, integendeel. Ze hebben een weg gevonden om onafhankelijk van andere gelovigen hun geloofsleven te voeden. Hiermee zijn ze misschien wel veel beter voorbereid op eventuele verdrukking in de toekomst dan veel mensen die de kerk nodig hebben om zich staande te houden of op de goede weg te blijven.
Vanop afstand helderder kijken en ontdekken
Een echtpaar is al vele jaren betrokken bij hun lokale kerkgemeenschap. Omwille van praktische aangelegenheden moeten ze gedurende een jaar een heel eind daarvandaan wonen, waardoor ze de samenkomsten niet meer kunnen bezoeken. Ze kiezen er uiteindelijk voor om op die locatie niet aan te sluiten bij een andere lokale kerk, maar om er een soort sabbatsjaar van te maken.
Zo leven ze in dat jaar hun gewone leven met de dagelijkse dingen en genieten van extra vrije tijd. In tegenstelling tot wat ze hadden verwacht missen ze de thuisgemeente niet echt. Meer zelfs, het is een verademing, waarbij ze rust ervaren in de afwezigheid van de kerkelijke activiteiten en ontmoetingen. Meer en meer blijkt dat die afzondering deugddoend is. In de afwezigheid van die gebruikelijke kerkelijke activiteiten en ontmoetingen, blijkt ruimte vrij te komen voor stille aandacht in de nabijheid van God. Er groeit een dieper bewustzijn van Zijn tegenwoordigheid die soms bijna tastbaar aanwezig lijkt. Er groeit aandacht voor literatuur over mensen die tijd doorbrengen in stilte, en net daar diepe Godservaringen beleven. Hierin groeien ze intens en genieten van deze weg met volle teugen. Er lijkt nu in hun leven extra ruimte vrij te komen om een persoonlijke weg van groei te bewandelen, in alle rust en focus. Een tijd van intense groei in diepgang.
Na dat jaar zoeken ze hun thuisgemeente weer op. Ze schrikken aanhoudend over ‘de normale gang van zaken’ in de kerk. Plots valt hen op dat de essentie van het geloofsleven lijkt te verdrinken in allerlei randgebeurtenissen, gebruiken, lawaai, allerlei meningen en stellingen, daaropvolgend discussies, twisten en andere ongeestelijke sporten. Hun afwezigheid is lang genoeg geweest om de zaken weer helder en friste kunnen aanschouwen, en het valt bijzonder tegen. Niet de kerkgemeenschap is veranderd, maar zijzelf. Hun ervaring in de afwezigheid van kerkelijke activiteiten en ontmoetingen is zo sterk en positief geweest dat ze besluiten om zonder vaste geloofsgemeenschap verder te gaan. Ontmoetingen met medegelovigen vinden nu veelal plaats bij open gelegenheden en ook gewoon buiten de kerkmuren. Contact is niet weg, maar anders gedoseerd.
Langzaam aanvoelen dat het anders moet
Een echtpaar is al enkele decennia heel betrokken en actief binnen hun kerk. Het is een strak georganiseerde gemeenschap. Er is aanvankelijk geen onvrede over bepaalde zaken in de kerk, maar ze begrijpen in hun stille tijd met God dat Hij aangeeft om stilaan alle taken en verantwoordelijkheden neer te leggen. Dat doen ze. Er lijkt een nieuwe tijd voor hen aan te breken. Gaandeweg begrijpen ze dat ze hun betrokkenheid bij de kerk helemaal mogen stopzetten. Er is niet meteen een duidelijk beeld van wat er in de plaats moet komen, maar hun hart gaat wel steeds meer uit naar gelovigen in de stad die door onenigheid met de kerk in afzondering zijn geraakt. Ze doen pogingen om met hen in contact te komen en opnieuw verbinding te leggen.
Groen licht om het af te ronden
Een jong echtpaar vertelt dat er veel misgaat in hun kerk. Ruzies tussen ‘zwaargewichten’ in de kerk laaien geregeld op en de sfeer is dan ook geregeld gespannen. Ze proberen zowel in gesprekken als door voorbede zaken in een positieve richting te doen kantelen, maar hun invloed weegt niet op tegen die van de zwaargewichten in de kerk. Ze merken dat er geen zegen meer uitgaat van de momenten dat ze in de kerk zijn, en tegelijk dat ze er zelf ook geen zinvolle bijdrage meer kunnen leveren. Hoewel ze trouw van aard zijn, merken ze in hun luistertijd naar God dat ze hun bezoeken en deelname aan de kerk mogen afronden. Er mag nu een tijd komen waarin ze op zichzelf mogen zijn, zonder kerk, en zo persoonlijk hun wortels in Hem nog dieper mogen uitslaan. Ze vluchten niet, maar God leidt hen naar een nieuwe fase. Een tijdelijke fase blijkt later.
Teveel van het goede
Iemand die wat moeite heeft met drukte en input, vertelt dat hij na het bezoeken van een samenkomst de rest van de zondag nodig heeft om weer van die drukte te bekomen. De samenkomst is voor hem geen plaats van herbronning, maar van intense inspanning. De aandacht gaat op aan alles wat gebeurt. Er blijft spanning hangen van een zondag. Ontmoeting met God en zegen worden er niet gevonden.
Maak van je eigen huis een open plek
Een echtpaar verhuist naar een andere landstreek. Er lijkt niet direct een kerk in de omgeving waar ze aansluiting vinden. God fluistert hen toe om hun eigen huis wekelijks open te stellen. Dat doen ze. Er ligt geen druk op de bezoekers om ‘te moeten komen’. Al wie graag in intieme kring samenkomt is welkom. Het aantal bezoekers varieert van 3 tot 12 mensen. Elke setting geeft aanleiding tot andere mogelijkheden voor ontmoeting met elkaar en met God. Laat de Geest het maar leiden. Het echtpaar merkt Gods leiding in deze opzet en heeft nog slechts sporadisch contact met lokale kerken. Toch bewaren ze contact met een netwerk van kerken waar ze op gezette tijden naar toe trekken om er met hun gaven dienen.
Opmerkelijke tendens
Een man die na jaren zending weer een tijd in België is, doet een opmerkelijke vaststelling. Vele van mijn leeftijdsgenoten (dertigers) die ik weer ontmoet blijken niet meer naar hun kerk te gaan. Ze zijn nog steeds gelovig, maar leven dat uit in andere omkaderingen. Hun betrokkenheid met andere gelovigen en de maatschappij is er nog steeds, maar dat vind zijn weg buiten de klassieke kerkstructuren.
Thuis met God
Een vrouw die door een dal van kwetsbaarheid gaat kan in deze periode geen samenkomsten bijwonen. Het is teveel en te druk. Maar ze heeft geleerd om zich in deze periode heel intens met God te verbinden. Elke ochtend als ze wakker wordt, wordt ze al blij omdat ze even later weer haar tijd met God kan ingaan. Ze getuigt van de hele diepe vrede en tegenwoordigheid die ze ervaart bij de Aanwezige. Hierin leert ze Zijn stem horen en Zijn visie kennen over de zaken die in haar leven aan de gang zijn.
Op een negatieve manier weggeduwd uit de kerk
Veel negatiever kan het gaan met mensen die niet zelf uit de kerk groeien, maar er uit weggeduwd worden.
Van een aantal jongeren met holebi geaardheid verneem ik dat ze de kerk zijn uitgevlucht. Het lijkt niet evident om in de kerk een gesprekspartner te vinden, iemand die op een begripvolle wijze helpt zoeken naar een leven in verbondenheid met God én met wie ze echt zijn. Hoewel er een enorme behoefte is om voor hun levensgrote vragen een gepaste weg te vinden, werden ze door sterke veroordelingen in eenzame afzondering gedreven, de kerk uit. Daar vertoeven ze nu. Soms in slecht gezelschap, … omdat ‘goed’ gezelschap heeft afgehaakt.
Er zijn plaatsen in de christelijke hulpverlening waar ze terecht kunnen, dat wel, maar als de gemeenschappen niet bereid zijn hen een veilig onderkomen te bieden dan duwen ze die jongeren wel erg nadrukkelijk de woestijn in. En hebben ze daar al niet lang genoeg gezeten?
Het is dan (opnieuw!) aan deze jongeren om in eenzaamheid harde noten te kraken.
Houden ze het vol zonder metgezellen? Vinden ze een uitweg? Vinden ze verbinding met Boven? Of hangen ze met hun kerkplunje ook hun bijbel en God aan de kapstok?
Als deze jongeren toch door deze woestijnperiode raken mét God, is het te verwachten dat ze ook meteen hebben leren leven zonder kerkgemeenschap. Gelovigen zonder kerk.